Ik koos voor dat laatste. Het is een typisch Venloos
gerecht. En tja, als ik er dan toch in Venlo ben… Vol aarzeling en nieuwsgierigheid
liep ik bij Automatiek Piccadilly naar binnen. In het Venloos werd ik te woord
gestaan. ‘Of ik iets wilde bestellen?’. Uhja, een frietei…of zo iets. Voor ik met mijn ogen kon knipperen stond het
voor mijn neus. Dat is dan €1,50,- jonge dame.
Vol verwachting liep ik met het rare bolletje in mijn hand
naar een tafeltje. En nu? Hoe stop ik dat toch in mijn mond? Ik vroeg het aan
de meneer achter de balie. ‘Gewoon, je mond open en een hap nemen’, zei hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het klinkt
dan ook heel logisch, maar ik wist niet wat me te wachten stond, en dat bolletje
was toch best groot. Met angst dat de
inhoud van het frietei me om de oren zou vliegen nam ik een hap. Het eerste wat
ik dacht was: mmm lekker! En de tweede gedachte die in me op kwam: jaaaaa niet
geknoeid. Ik hou van het frietei.
De man achter de balie zat naar me te kijken. Dan kan ik
jullie wel vertellen dat dat een beetje ongemakkelijk is. Vooral als je met zo’n
gekke bol voor je neus zit. Maar ach, toen ik hem de mededeling gaf dat het erg
lekker was, was de goede man gerustgesteld.
Tot mijn grote spijt is het een familierecept, en de
goede man wilde niks loslaten. Mijn nieuwsgierigheid kan ik niet bedwingen. Dus
misschien probeer ik het frietei binnenkort wel na te maken. Het is zeker de moeite
waard om het nog een keer te eten. Maar dan wel in het authentieke frietzaakje aan
de Kleine Beekstraat in Venlo. Want daar komt het ‘famouse frietei onder de
Venlonaren’ tenslotte vandaan.
En zoals ze op z’n Venloos zeggen: Haje!
Het frietei!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten